Dziurawiec

Dziurawiec pochodzi z Afryki, Europy i Azji. Obecnie można go znaleźć na całym świecie. Inne nazwy dziurawca to krzyżowe ziele i ziele świętojańskie. Można go spotkać na bagnach, moczarach, suchych łąkach i wśród zarośli. Ma właściwości lecznicze. Potarte kwiaty dziurawca wydzielają czerwony sok . Świerze kwiaty i ziele służą do otrzymywania wyciągu olejowego.

Dziurawiec ma wysokość od 30 do 75 cm. Ma okrągłą, czerwoną u nasady łodygę. Liście z licznymi, przeświecającymi dziurkami. Ma żółte kwiatki. Dziurawiec ma gorzki smak, nie posiada zapachu.

Właściwości lecznicze:

Dziurawiec jest używany do leczenia ran, reumatyzmu, objawów napięcia przedmiesiączkowego, biegunki, gorączki, chorób skórnych i ukąszeń węży. Jest antybakteryjny, przeciwkurczowy, działa moczopędnie. Powaga w walce z astmą, biegunką, chorobami zakaźnymi u dzieci, zapaleniu oskrzeli, bezsennością, zapaleniem nerek, nadciśnieniem tętniczym, anginą. Zewnętrzne używanie dziurawca wspomaga walkę z przykrym zapachem z ust, owrzodzeniem nóg, zapaleniem jamy ustnej, zapaleniem dziąseł i oparzeniami II i III stopnia. Pobudza łaknienie, poprawia trawienie. Ma działanie rakobójcze i przeciwdepresyjne. Zmniejsza przepuszczalność naczyń włosowatych.  Surowiec leczniczy, zawierający wysuszone nadziemne części rośliny, zawiera olejek lotny, związki żywicowe, kwas askorbinowy, garbniki, działające ściągająco, i flawonoidy, działające bardzo skutecznie przy nadciśnieniu tętniczym.