Jazda autobusem jezdnią

Jechałam autobusem, gdy nagle na jezdni pokazały się dziury. Było ich dosyć dużo, kierowca starał się je omijać. Miały one czarny kolor i były różnej wielkości. Omijając te dziury czasem kierowca musiał zjeżdżać na pobocze. Potem okazało się, że jestem w kościele, w którym jest pełno ludzi i czekamy na dzieci, które mają mieć pierwszą komunię. Mój syn też miał być wśród tych dzieci. Kiedy dzieci przyszły okazało się, że jest ich dużo i trzeba zwolnić im jeszcze ławki by mogły się wszystkie zmieścić. Mój syn jest już dorosły i tak mi się śnił. Przyszedł do kościoła na swoją komunię zwyczajnie ubrany, nie miał alby więc zapytałam dlaczego jej nie ubrał, a on chyba odpowiedział "po co?" czy też, że nie musi. Po tym zaczęłam wychodzić w tył, w kierunku wyjścia, była ze mną jeszcze koleżanka z czasów szkolnych. Mój syn też wyszedł. Następnie z grupą dzieci szliśmy do autobusu i jechaliśmy z powrotem. Po drodze znowu były dziury, były one przysypane ziemią, ale nie równo z asfaltem, trochę brakowało do równego, były czarne co wszyscy zauważyli. Jedna była bardzo duża przez cały asfalt kierowca musiał zjechać i jechać poboczem które, było szerokie jakby pole, równe i proste. Nagle kierowca się rozpłakał z powodu tych dziur, zatrzymał auto i wyszedł razem z drugim kolegą. Obaj byli moimi kolegami z pracy. Siedzieliśmy w autobusie i patrzeliśmy na nich a oni szli w kierunku drzwi kościoła i cały czas płakali z powodu dziur w jezdni, że nie można normalnie jechać, że są przeszkody na drodze. Ja i reszta pasażerów byliśmy cały czas spokojni i zdziwieni zachowaniem kierowcy.