Sen o niemowlęciu

Jestem w dużym domu. To rodzaj dworku szlacheckiego. Ma dużo przestronnych sal. Jest zamożny, ładny. Wokół chyba rozciąga się park, dużo zieleni, jest ciepło, słonecznie. Letni dzień. Dom jest pełen ludzi w różnym wieku. Większość to moi znajomi (nie rozpoznaję twarzy, ale wiem, że są moimi znajomymi). Panuje tłok i chaos. W jednej z sal odbywa się przyjęcie. To mój dom i moje przyjęcie dla moich gości. Jedna z osób ma niemowlę. Bardzo zaopiekowane, zadbane. Goście podziwiają dziecko, gratulują rodzicom. Ja wiem, że moja córka też urodziła niemowlę, dziewczynkę, ale się nią nie zajmuje. Nie wiem, gdzie jest. Tak jakby jej nie było w tym domu, jakby dziecko zostało opuszczone. Bardzo się tym martwię, jest mi bardzo smutno za to dziecko, mam poczucie krzywdy i niesprawiedliwości w związku z nim (przez porównanie z dzieckiem znajomych). Nie chcę, żeby miało smutne, ciężkie życie, bo nie jest niczemu winne. Jednocześnie wiem, że nie mam do niego prawa. Nie jest moje i nie chciałabym się wtrącać w życie mojej córki, żeby jej nie rozzłościć. Ale mój niepokój i smutek w związku z dzieckiem jest tak duży, że w pewnym momencie opuszczam salę z przyjaciółmi i mówię, że idę po moje sierotki (jest jeszcze opuszczona świnka morska). Dziecko jest blade, gołe i leży samo na jakiejś kanapie. W tym pokoju też są jacyś ludzie, ale jest ich mniej. Obojętnie patrzą na dziecko. Zabieram je, przytulam, ogrzewam. Nagle jestem znowu w poprzedniej sali i pokazuję dziecko znajomym. Niemowlę jest ładnie ubrane, najedzone, uśmiecha się.Jest w czerwonym ubranku. W pewnej chwili przekręca się na brzuszek i zaczyna raczkować. Jestem szczęśliwa i dumna, że dziecko podjęło wysiłek ratowania się. Myślę, że dzieci są bardzo dzielne, jeśli się im pomoże. Potem biorę świnkę morską i zaprzyjaźniam ją z moim kotem sprawdzając, czy nie chce jej zjeść. Wszystko toczy się dobrze. Nagle rozmawiam z moim byłym mężem. Mówi, że trzeba jechać po zakupy. Nie widzę jego twarzy. Mówię, że trzeba kupić łóżeczko dla dziecka, bo teraz śpi ze mną, ale powinno już mieć własne. Ex mąż nie jest zachwycony i mówi "no cóż będziemy musieli na nie łożyć". Czuję lekki niepokój po tych słowach (wiem, że będzie ciężko finansowo), ale ogólnie jestem zadowolona. Cały czas myślę o przyszłości dziecka i że nie pozwolę, żeby coś mu się stało. Przeszkadza mi hałas i zamieszanie w domu i postanawiam wyprosić gości, żeby zaprowadzić jakiś porządek.