Ucieczka z miasta otumanienia

Całe miasto było otumanione przez burmistrza. Podawał nam drinki, które mieszały nam w głowie i nie pozwalały uciec z budynku, w którym znajdowało się całe miasto. Cała ta budowla była bardzo mroczna, miała mnóstwo korytarzy, pokoi dla mieszkańców i był jeden piękny duży balkon. Kiedy się na niego weszło można było zobaczyć widok na dżunglę. Po lewej stronie znajdowały się też schodki,które pozwalały na podziwianie dżungli z innej perspektywy, jednak na samym końcu były zablokowane tak aby nikt nie uciekł. Co dziwne, kiedy przechadzało się po korytarzach był jeden pokój w ścianie, którego chroniła wielka dziura pomiędzy przejściem do niego, a naszym korytarzem. Była ona tak głęboka, że wpadnięcie tam oznaczało śmierć.
Pewnego razu jakiś alarm nakazał nam wbiec do tego dziwnego pokoju, aby znaleźć drinki, które zaspokoją nasze pragnienie. Przeskoczyłam wielką dziurę dzielącą mnie od pokoju i zaczęłam biec. Droga prowadziła do góry, ale nie było tam schodów tylko wielkie niebieskie pufy. Miały pełnić rolę trampoliny, jednak zamiast nas wybijać w górę to wciągały nas do siebie, dlatego też całe zadanie było utrudnione.
Będąc w połowie drogi coś mnie olśniło, cały czar prysł, a ja zaczęłam się zastanawiać co ja właściwie robię? W tym śnie pełniłam rolę ojca, którego córka była otumaniona przez burmistrza i również biegła za pragnieniem. Zawołałam ją i moją przyjaciółkę, powiedziałam tylko, że uciekamy, złapałam je za ręce i pobiegłam. Kierowałam, się w stronę balkonu. Wszyscy mieli wyznaczony cel, dlatego wszystkie korytarze były puste. Byłam pewna naszej ucieczki. Wybiegliśmy na balkon, zbiegliśmy po schodkach i nagle...
Zobaczyłam zdenerwowanych ochroniarzy pracujących dla burmistrza i grupę ludzi, którą uważałam za przyjaciół biegnącą za nami. Nie zwracaliśmy na to uwagi tylko biegliśmy dalej, dotarliśmy do miejsca gdzie schody są zablokowane i ku naszemu zdziwieniu blokada otworzyła się, a my spadaliśmy z wysokości wieżowca w środek samej dżungli. Nie czułam strachu, po prostu leciałam. Chwyciliśmy się lian, które zamortyzowały nasz upadek, pozbieraliśmy się do kupy i w tym momencie zmieniłam się w moją własną postać, a moja córka była już tylko moją przyjaciółką. Ustaliliśmy, że biegniemy w głąb dżungli, ponieważ i tak nie znajdą nas szybko w takim buszu. Mieliśmy racje, albo chociaż tak nam się wydawało, bo błądząc po dżungli natknęliśmy się na bar. Był on bardzo ciekawie zbudowany, dwu piętrowy i porośnięty lianami. Piękne miejsce. Weszliśmy do środka, żeby coś zjeść i napić się czegoś. Przez chwilę było naprawdę spokojnie, dopóki do środka nie weszły osoby, które kiedyś uważałam za bliskie. Od razu zerwaliśmy się do ucieczki, nie patrząc nawet na klientów, na których wpadaliśmy. Wyskoczyliśmy w głąb dżungli. Oni rzucili się za nami, byli za szybcy i zdążyli nas dogonić. Zaczęliśmy się kłócić dlaczego to zrobili, jednak odpowiedź, którą uzyskałam była naprawdę zaskakująca. Powiedzieli, że nie chcieli nas pojmać tylko uciec z nami, ludzie burmistrza to zobaczyli i wydawało się tak jakby wysłali ich za nami. Kamień spadł mi z serca słysząc, że cały czas są po mojej stronie. Postanowiliśmy zrobić projekt propagandowy, ukazujący sposób w jaki burmistrz nas traktuje, jakie świństwo nam wpaja i jakie ma z tego zyski.