Przyjazd mamy

Za oknem pochmurno. Pada delikatny deszcz. Szarość ogarnęła świat. Jestem w mieszkaniu. Jasne ściany wokół mnie. Chyba jest to jadalnia lub salon, ponieważ widzę z kanapy lub dużej wygodnej sofy widzę urządzoną w nowoczesnym stylu kuchnię. Dzieli mnie od niej tylko lada kuchenna. Pomarańczowe światło pada na jedną ze ścian, prawdopodobnie światło lampki, a raczej lampy, która stoi obok mnie. Nagle dzwoni telefon, jak zwykle niechętnie wyciągam rękę w jego stronę. Na ekranie telefonu widnieje napis „Mama”. Zastanawiam się czego może chcieć ta kobieta. Odbieram. Mówi, że jedzie do mnie i że jest niedaleko. W jej głosie daje się wyczuć podekscytowanie. Zadaje dużo pytań, ogólnie sporo mówi. Przez zaskoczenie ową sytuacją moje najczęstsze słowo, jeżeli w ogóle można nazwać to słowem brzmi „Aha”. Nie odpowiadam na wszystkie pytania. Jedno z nich brzmiało „Czy masz jakiegoś mężczyznę w swoim życiu?”. Odpowiedziałam, to co zwykle, że nie i nie szukam. Następnie zapytała o to czy mieszkam z Dominiką. Wtedy odpowiedziałam, że tak. Westchnęła lekko, ale nie rzuciła, żadnego uszczypliwego zdania, ani nawet słowa. Podczas rozmowy pojawił się obraz moich rodzinnych stron, zapewne były to wspomnienia.
Zielone podwórko, a obok kolejne zielone podwórko. Przy ogrodzeniu rosną zielone tuje, a na samym środku zielonej trawy stoi granatowy samochód. Dalej dwie śliwy i leszczyna. Widzę ten obraz z góry, zapewne przypominam sobie widok z balkonu. Ze wspomnień wyrywa mnie przerwana rozmowa, nagle do mieszkania wchodzi mama razem z jedną z ciotek, która nawet nie jest moją ciotką, po prostu w moich rodzinnych stronach każdy dla każdego to ciotka lub wujek. Nikt nie zwraca się do nikogo na Pan lub Pani. Jednakże kiedy wyszłam z wieku dziecięcego, to powszechne zwracanie się przez każdego do każdego „ciociu” lub „wujku” wyewoluowało u mnie do „Proszę Pani” lub „Proszę Pana”. Czasami myślałam, że tylko ja zrobiłam taki przewrót. W każdym razie ciotka, która nie jest ciotką stała z tyłu.
Mama pełna energii przyszła do mnie pytając znowu o tak wiele. Gratulując mi tego, że się ustatkowałam oraz pytając się o pracę, jak długo zajmuje mi dojazd, co robię, gdzie robię, czy naprawdę tam robię.
Kiedy odpowiadałam na te pytania nagle pojawił się inny obraz. Wieżowiec, a wokół niego zieleń raczej jest to duży park, a w parku plac zabaw, jakieś dzieci bawią się na huśtawce, jedne biegają wokół drzew, ktoś wychodzi z psem na spacer. Mimo, że wokół jest tak ponuro, że od czasu do czasu lekko kropi deszcz, to i tak nikomu nie przeszkadza w cieszeniu się z aktualnie wykonywanych zajęć. Wieżowiec jest prawdopodobnie moim miejscem pracy, a droga do niego zajmowała mi zaledwie 15 minut.
Następnie mama znowu zapytała o Dominikę, dokładnie o to kiedy kończy pracę. Powiedziałam, że dłużej schodzi jej na dotarcie do domu, więc będzie później. Wypytywała o to jak nam się mieszka razem, zachwycała się tym jak dorobiłyśmy się tego co mamy i wtedy użyła sformułowania, które ewidentnie odnosiło się do Dominiki i do mnie o resztę zahaczyło tak delikatnie a brzmiało ono tak: „Poleciałaś na księżyc a nas nie odwiedziłaś?”. Tak jakby chodziło jej o to, że osiągnęłam sporo i nawet nie raczyłam się tym podzielić i musiała dowiadywać się o wszystkim sama. Chciałam coś jej pokazać, więc wyszłyśmy z domu.