Decyzja

Jestem w jakimś hotelu tak jakby w górach. Hotel położony u stoku, wzdłuż płynie woda. Ściana hotelu skonstruowana tak , jakby całe pnie leżały w stosie i były wbite w ta ścianę, ale to raczej było zamierzenie projektantów, znaczna część tych pni nasiąkła bo leży w wodzie-mówię o tym komuś kto stoi obok mnie, że to niebezpieczne rozwiązanie,potem przeze mnie przez przypadek połowa pnia się odrywa i woda ją zabiera. Chodzę tam korytarzami w tym hotelu i ludzie zaczynają rozkładać się z bagażami na tych korytarzach bo w pokojach nie ma już miejsca. Jest tam basen - znam to miejsce ale nie mam kostiumu do kąpieli. Jestem tam z 5-letnim synem. Czekamy na coś lub kogoś. W pewnym momencie siadam w piekarni hotelowej i czuję zapach chleba. Dochodzę do wniosku że nie mam po co wracać do domu bo tam źle jest a tu jest ciepło , pachnie chleb i jest mi tu dobrze. Pewien obcy chłopak chce mnie poderwać ale nie pozwalam mu.
Później jakieś święto w tym mieście - coś jak parada religijna. Ten chłopak w niej uczestniczy i zaprasza mnie do udziału. Stoi coś na wzór rykszy z podwójnym siedzeniem, z tym, że jest jedno za drugim. To pierwsze jest wyłożone białym atłasem a to drugie czerwonym. On każe mi tam usiąść ale sam najpierw zajmuje pierwsze białe siedzenie. Rydwan rusza. Po bokach drogi stoją ludzie ,niektórzy przebrani w białe szaty i maja bicze i mnie tymi biczami próbują uderzyć, sadząc jednak po sposobie w jaki to robią - to wydaje mi się, że to w ramach tej parady - taka inscenizacja. Ktoś w drodze podaje mi różaniec a rydwan jedzie coraz prędzej i patrzę a z przodu nikogo nie ma. Nie ma pierwszego pasażera na białym siedzeniu ani też prowadzącego. Po raz drugi dopada mnie myśl, że to koniec mojego życia. Weszłam do rydwanu i pomyślałam że to na wzór drogi krzyżowej i była ze mną wciąż ta myśl że to się dzieje naprawdę. Nawet gdy wsiadałam do tego rydwanu miałam takie przeczucie. Nagle jak szła droga w zakrętach i pod górę - tak w jednym momencie byłam na szczycie wzgórza. W dół prowadziły dość długie, szerokie na boki ale małe kamienne stopnie. Na dole - tam daleko zebrał się tłum ludzi. Wiedziałam, że jak spadnę z tym rydwanem w dół to po prostu się zabiję. Nie panikowałam - czekałam spokojnie. Nie czułam strachu - przeciwnie. Miałam przy sobie różaniec od tego chłopaka i czułam że wszystko będzie dobrze - że nareszcie koniec moich kłopotów tu na ziemi,że będę wolna.Widziałam jak te kamienne schody przelatują mi przed oczami, czułam jak rydwan się stacza a ja lecę razem z nim w dół. Czekałam kiedy przyjdzie ból połamanych kości, poranionego ciała - ale nic takiego nie nastąpiło. Mój rydwan i ja spadliśmy ze wszystkich stopni,ale ja nadal w nim byłam-nie wypadłam i choć wisiałam w nim głową w dół bo się przewrócił - ja nadal nie dotykałam ziemi. Pomyślałam, że może jak z niego wypadnę to coś poczuję i wreszcie umrę. Uwolniłam się z niego ale na ziemie nie upadłam - czułam się tak jakby dzieliła mnie od ziemi poduszka powietrzna.
Gdy dotarło do mnie że nie umarłam - chociaż byłam na to gotowa - podniosłam się i daleko ode mnie stał tłum ludzi. Było ciemno ale łuna od świec dawała piękną żółto-czerwoną poświatę. Tuż nad tą łuną stała Matka Boska i patrzyła na mnie. Wołałam do Niej, że jestem tu i dlaczego żyję, ale Ona nie odpowiedziała. Ludzie natomiast sprawiali wrażenie jakby dokonał się cud. Byłam trochę załamana ,że nie mogłam do niej pójść, miałam żal, że mnie nie zabrała ,że ja wciąż żyję. Ale patrzyła na mnie nie mówiąc nic. Patrzyła oczyma pełnymi miłości. Co może oznaczać taki sen? Czy ktoś mi pomoże go zrozumieć?